Η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις – έφυγε η ζωή.
οι φίλοι είχαν χαθεί
κι οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απ’ το μίσος σου…
…και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά
απο τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες
παιδικές ευπιστίες…
Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο
των αγέννητων παιδιών…
και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιo καλοί επαναστάτες.
Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…
Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους
οχετούς.
Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου να σε σημαδεύει αλύπητα
απ’ το βάθος των περασμένων.
…Θε μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Χριστουγέννων…
Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.
Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν το χαμόγελό σου…
Η πλατεία θα μείνει έρημη
σα μια ζωή που όλα τα δωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή
λίγη επιείκεια
της την αρνήθηκαν.
Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πια
να μας προδώσουν…
Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων…
Τα παραπάνω αποσπάσματα από την Συμφωνία αρ. 1 του Τάσου Λειβαδίτη ειδικά αφιερωμένα στην Γνωστή/Άγνωστη (και όχι μόνο).
Μπορεί κάποια άρθρα να προσδίδουν στην σελίδα ένα ύφος αρκετά μελοδραματικό, αλλά είναι όπως του βγαίνει του καθενός. Άλλοι προτιμούν να κρύψουν τους στοχασμούς τους βαθιά μέσα τους (ή τους γράφουν σε μέρη που δεν μπορεί να δει κανείς), άλλοι προτιμούν να τους βγάλουν από μέσα τους και ας εκτεθούν σε κοινή θέα. Χωρίς να φοβούνται τους όποιους χαρακτηρισμούς. Επειδή δεν πρόκειται να επιτρέψουν να ενοχληθούν από αυτούς (ξανά). Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν αισθανθεί κάπως έτσι. Είναι υποκρισία να μην το παραδεχτούν. Το πώς θα το εξωτερικεύσουν ή θα το πνίξουν αφορά τον καθένα προσωπικά.
«Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση στη ζωή των άλλων.
Ή ένα θάνατο για τη ζωή των άλλων…»
Λατρεύω τον Λειβαδίτη και νομίζω αυτές οι ελάχιστες φράσεις κρύβουν τόσες αλήθειες και συναισθήματα που τα λόγια είναι περιττά…
Μόνο επέτρεψε μου να σταθώ στο σχόλιο σου και να σου πω ότι συνήθως κρύβονται κάποιοι πίσω από κάτι (από μια εικόνα πλασματική ,από ένα ψευδώνυμο ,από λόγια που δεν λένε κτλ) αυτοί που έχουν να κρύψουν κάτι,αυτοί που φοβούνται κάτι ,αυτοί που δεν θέλουν να «εκτεθούν» όπως λες και εσύ, γιατί τρομάζουν αν εκδηλώσουν κάποιο συναίσθημα,τρέμουν μήπως τους κοροιδέψει κάποιος ,μήπως τους πει αδύναμους…Φοβούνται τόσο πολύ που με τον τρόπο αυτό χάνουν όλα αυτά τα συναισθήματα που ίσως θα αισθανθούν και θα κάνουν και τους άλλους να τους νιώσουν ,αν επιτέλους εκδηλωθούν…αν αποφασίσουν επιτέλους να «εκτεθούν».
Εγώ θα ήθελα μέσα από την καρδιά μου,να σε ευχαριστήσω που «εκτέθηκες», που άνοιξες σε εμάς την ψυχή σου και ειδικά αν αιμορράγησε εξαιτίας μερικών «δειλών» ανθρώπων.
Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω γιατί κάθε κομμάτι σου ,γιατί κάθε σκέψη ή απόσπασμα που βάζεις είναι κομμάτι από εσένα, με έκαναν να τα ταυτίσω με καταστάσεις της ζωής μου ,με έκαναν να κλάψω και να γελάσω.
Συγχαρητήρια για το τόσο όμορφο και δημιουργικό blog σου και σε ευχαριστώ για την επίσκεψη στο δικό μου, η παρουσία σου και τα σχόλια σου θα είναι πάντα ευπρόσδεκτα.Καλή σου συνέχεια!
Σ’ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι και συ πάντα ευτυχής.
Ας μην κρίνουμε τους άλλους ως «δειλούς», επειδή αντιλαμβάνονται αλλιώς κάποια πράγματα (ή δεν τα αντιλαμβάνονται καθόλου).
Το θέμα είναι να τους βοηθήσουμε να καταλάβουν μέσα κι από τα δικά τους λάθη. Ακόμη κι αν για μας δεν έχει την κατάληξη που επιθυμούμε.
Θα συμφωνήσω απόλυτα με τη melita. Θέλεις θάρρος για να μοιράσεις κομμάτια του εαυτού σου στους άλλους, και φαντάζομαι πως έχεις ήδη αντιληφθεί ότι όταν μέσα από αυτό βρίσκεις ανταπόκριση, νιώθεις λιγότερο μόνος.
Γι’ αυτό γράφω εδώ. Για να νιώθω λιγότερο μόνος. Το να μοιράζομαι πολλά κομμάτια του εαυτού μου το βλέπω προσωπικά περισσότερο σαν μια αναγκαία ενέργεια για να βγω από το τέλμα, δεν είναι κάτι που το κάνω με ικανοποίηση, αλλά από εσωτερική πίεση.