14 Σεπτεμβρίου, 2011 από Ζed
Ξέρεις, κάθε μέρα κάνεις τόσα και τόσα σχέδια για το τι θα γράψεις, τι θα βγάλεις από μέσα σου για να ξεθυμάνεις πάλι, έχουν αρχίσει και σε πνίγουν όπως τότε, το νιώθεις, ασφυκτιείς, ο χρόνος χάνεται, περνά ανεκμετάλλευτος, φεύγει ανεπιστρεπτί, δεν μοιρολογείς πια, απλά παρακολουθείς, αλλά όχι, είναι ντροπή, οφείλεις να δράσεις, από πού όμως να κάνεις μια αρχή, α, να η ευκαιρία, κοινωνική ομάδα, σε ορίζουν «αρχηγό», εσύ θα πας, αλλιώς δεν, πάτε καλά; δε γαμιέται, πάμε, αλλά δεν έχεις πλάνο, δεν έχεις καν την ψυχραιμία να μιλήσεις πονηρά, όχι παραμένεις τραγικά αφελής ώστε να πεις αυτό που νιώθεις κι είσαι ακόμα πιο αφελής γιατί δεν υπολογίζεις το πιθανό κόστος, νιώθεις πάλι ντροπή, φοβάσαι μην επηρεάσεις το συμφέρον άλλων, ήδη όμως έχεις βλάψει δύο Ανθρώπους, είσαι καλός σε αυτό πλέον, προς τι οι ενοχές; Ετοιμάσου, ώρα να συζητήσεις με την παράνοια. Ή μήπως εσύ είσαι αυτή;